۱۰-۶-۲- مدل ارائه دهنده‌ تخفیف
در مدل ارائه دهنده تخفیف^[۲۱۳]، شرکت محصولات را با تخفیف زیاد ارائه می‌‌دهد تا بتواند بازدید سایت را افزایش داده و در نتیجه بتواند از تبلیغات جهت کسب درآمد استفاده کند (آفوا و تسی، ۲۰۰۳).
۱۱-۶-۲ مدل واسطه اعتباری^[۲۱۴]
این مدل توسط صادرکنندگان گواهی‌نامه‌های گوناگون، دفاتر اسناد رسمی الکترونیکی و سایر طرف‌های سوم مورد اعتماد استفاده می‌گردد. حق عضویت، هزینه‌ی دریافتی برای انجام یک خدمت و فروش نرم‌افزار و مشاوره از منابع درآمد این مدل به شمار می‌روند (تیمرز، ۱۹۹۸).

۱۲-۶-۲ مدل جوامع مجازی
ارزش نهایی جوامع مجازی^[۲۱۵] از اعضای آن‌ ها (مشتریان یا شرکا) که اطلاعات خود را وارد محیط ایجاد شده توسط جامعه مجازی می‌کنند ناشی می‌گردد. منابع درآمدی در این مدل، هزینه‌های عضویت و درآمدهای حاصل از تبلیغات است. یک جامعه مجازی هم‌چنین می‌تواند برای ایجاد وفاداری مشتری و دریافت بازخورد از آن‌ ها به فعالیت‌های بازاریابی افزوده گردد (تیمرز، ۱۹۹۸). جوامع مجازی در ایجد اعتماد مشتری به بازاریابی الکترونیکی بسیار مفید است. حیات یک جامعه مجازی نه‌تنها به توان آن در جذب اعضای زیاد بستگی دارد، بلکه هم‌چنین به میزان مطالب منتشر شده (اطلاعات، دیدگاه‌ها) توسط اعضا وابسته می‌باشد. صنعت گردشگری یک صنعت خدماتی است و از ویژگی همزمانی فرایند تولید و مصرف برخوردار است. در این صنعت، مشتری در فرایند تولید ارزش مشارکت می‌کند و نقشی فعال در این زمینه دارد. مشارکت مشتری عاملی بسیار مهم در تجارت الکترونیکی گردشگری محسوب می‌شود. درمحیط اینترنت، مشتری آسان‌تر می‌تواند با شرکت‌ها ارتباط برقرار کند و در فرایند ارائه خدمت مشارکت نماید. در این محیط، مشتری به یک منبع اطلاعاتی جدید و ارزش‌زا برای بنگاه‌ها تبدیل شده است که می‌تواند محصول را طبق نیاز خود طراحی نماید (ژانگ، ۲۰۰۹).
بنگاه‌های استفاده کننده از این مدل، به گردشگران این امکان را می‌‌دهند تا محصول مورد نیاز خود را طراحی کنند، آن را به صورت الکترونیکی دریافت کنند، علاقه سایر گردشگران را جلب کنند و هنگامی که قصد سفر گروهی را دارند از آژانس مسافرتی بخواهند تا برای سفر آن‌ ها برنامه‌ریزی کند. این مدل نوعی مدل کسب‌وکار الکترونیکی مشتری- کسب‌وکار به شمار می‌رود و از نمونه‌های آن می‌توان به ترَوِل پُست^[۲۱۶]، رییِل ترَوِل^[۲۱۷] و ترَوِل توگِدِر^[۲۱۸] اشاره کرد که به کاربران اجاز می‌دهند تا برنامه سفر خود را به صورت آنی طراحی کرده، آن را با دوستان خود به اشتراک بگذارند و یا از طریق پست الکترونیکی ارسال کنند، دیگران می‌توانند در مورد برنامه طراحی شده نظر بدهند و یا آن را اصلاح کنند و در پایان پس از تفاهم نهایی، برای برنامه طراحی شده رزرو گروهی انجام دهند (ژانگ، ۲۰۰۹).
۱۳-۶-۲- مدل اکسترانت
اکسترانت‌ها، شبکه‌هایی هستند که چند اینترانت را با بهره گرفتن از اینترنت به یکدیگر متصل می‌کنند. امروزه بنگاه‌ها به‌طور فزاینده‌ای نیاز به ایجاد مشارکت‌های نزدیک با سایر اعضای زنجیره ارزش جهت تولید محصولات و خدمات هستند (بوهالیس و جون، ۲۰۱۱).
درحالی که اینترنت در اصل مانند سیستم حمل و نقل عمومی برای هرکاربری باز است، اکسترانت‌ها تنها برای گروه بسته‌ای از کاربران قابل دسترس هستند. در نتیجه، امتیاز اصلی اکسترانت‌ها در مقایسه با اینترنت را می‌توان در امنیت بیشتر آن‌ ها از طریق دیوارهای آتشین^[۲۱۹] و ضمانت خدمت‌رسانی آن‌‌ها به‌ خصوص سرعت بالای آن‌ ها دانست. از جمله این اکسترانت‌ها می‌توان اکسترانت اِندِوُر^[۲۲۰]را نام برد که یکی از پورتال‌های عمده‌ مورد استفاده‌ی آژانس‌های مسافرتی تفریحی در بریتانیا و ایرلند به شمار می‌رود‌. این اکسترانت یک پورتال اطلاعات و ذخیره‌‌جا است که در آن آژانس‌های مسافرتی، توراپراتورها و تأمین‌کنندگان اولیه می‌توانند به تجارت و خرید و فروش محصولات خود بپردازند. کاهش هزینه‌‌ها، عمده منفعت حاصل برای بازیگران این اکسترانت را تشکیل می‌‌دهد (آلفورد^[۲۲۱]، ۲۰۰۰).
۱۴-۶-۲- مدل خریدسازمانی الکترونیکی
مدل خرید سازمانی الکترونیکی^[۲۲۲] که به آن مدل بازار طرف خرید نیز گفته می‌شود در واقع مناقصه الکترونیکی و خرید سازمانی کالاها و خدمات است. این مدل از جمله مدل‌های کسب‌وکار الکترونیکی کسب‌وکار– با- کسب‌وکار^[۲۲۳] به شمار می‌رود که شرکت‌های بزرگ و یا دولت‌ها با بهره گرفتن از آن، به انجام خرید‌های سازمانی خود می‌پردازند. برای سازمان‌های بزرگی که بعضا بیش از هزار نوع جنس را از اینترنت خریداری می‌کنند، جستجوی فروشگاه‌ها و بازارهای الکترونیکی برای پیداکردن و مقایسه تأمین‌کنندگان و محصولات بسیار پر هزینه و زمان‌بر است. بنابراین خریدارانی از این دست ترجیح می‌دهند، خود بازاری تشکیل دهند تا پاسخگوی نیازشان باشد. در این مدل سازمان خریدار تأمین‌کنندگان بالقوه را برای اعلام نوع خدمات و محصولات قابل عرضه‌شان به بازار خود دعوت می کند (تیمرز، ۱۹۹۸؛ حنفی‌زاده و رضائی، ۱۳۸۶).
مزایای استفاده از این مدل برای سازمان خریدار عبارت است از:

• • دسترسی به طیف وسیع‌تری از تأمین‌کنندگان و کاهش هزینه‌ها، کیفیت بهتر و کاهش هزینه‌های خرید در اثر آن؛

• • امکان مذاکره و عقد قرارداد الکترونیکی و هم‌چنین کار مشترک که می‌تواند منجر به کاهش هزینه، زمان و سهولت خرید گردد.

تأمین‌کننده نیز می‌توانند با بهره گرفتن از مدل خرید سازمانی الکترونیکی از منافعی چون فرصت‌های مناقصه‌ی بیشتر، هزینه کمتر ارسال اسناد مناقصه و استفاده از فرصت‌های همکاری با سایر تأمین‌کنندگان برخوردار گردند.
مهم‌ترین منبع درآمد در این مدل، کاهش هزینه‌ها می‌باشد. از جمله شرکت‌هایی که در صنعت گردشگری از این مدل استفاده می‌کند به هواپیمایی ژاپن می‌توان اشاره کرد (تیمرز، ۱۹۹۸).
۱۵-۶-۲- مدل واسطه اطلاعاتی
کسب‌وکارهای دارای مدل‌های واسطه اطلاعاتی^[۲۲۴]، کسب‌وکارهایی هستند که به جمع‌ آوری اطلاعات مورد نیاز شرکت‌های مختلف در مورد مشتریانشان می‌پردازند. اطلاعاتی از قبیل اینکه چه موقع خرید می‌کنند و چه چیز‌هایی بیشتر می‌خرند. سپس این اطلاعات تحلیل کرده و به شرکت‌ها می‌فروشند (حنفی‌زاده و رضائی، ۱۳۸۶). معروف‌ترین واسطه‌‌های اطلاعات در صنعت گردشگری تریپ اَدوایزِر^[۲۲۵] و هالیدِی چِک^[۲۲۶]هستند که با بهره گرفتن از پیاده‌سازی موفقیت‌آمیز یک رویکرد وب ۲، به یکپارچه‌سازی استفاده‌ کنندگان به‌عنوان تولیدکنندگان اطلاعات قابل اطمینان پرداخته‌اند (بوهالیس و جون، ۲۰۱۱). در این مدل هم‌چنین خدمات دیگری چون ارائه مشاوره در زمینه فرصت‌های کسب‌وکار و یا سرمایه‌گذاری ارائه می‌شود. هزینه این اطلاعات و مشاوره‌های ارائه شده معمولاً به صورت حق عضویت و یا پرداخت به ازای هربار استفاده (کمیسیون) پرداخت می‌شود؛ هرچند که این مدل هم‌چنین می‌توانددرآمد خود را از طریق تبلیغات کسب کند (تیمرز، ۱۹۹۸). آژانس‌ها مسافرتی ارائه دهنده مشاوره‌های گردشگری نمونه دیگر این مدل در صنعت گردشگری به شمار می‌روند (ژانگ، ۲۰۰۹).
۱۶-۶-۲-مدل یکپارچه‌ساز وب با سیستم‌های داخلی کسب‌وکار
در مدل‌‌یکپارچه‌ساز وب با سیستم‌های داخلی کسب‌وکار^[۲۲۷]، سطح یکپارچگی وب با سیستم‌های پایگاه داده و سایر سیستم‌های داخلی بالا است اما همکاری بین بازیگران گوناگون عرصه گردشگری الکترونیکی همچنان پایین است. نخستین نوع مدل کسب‌وکار یکپارچه در بازار الکترونیکی، یکپارچگی وب با پایگاه‌های داده‌ی بنگاه است. به دلیل نیاز شرکت به مدیریت کارا و مناسب داده‌های پیچیده‌ی کسب شده از منابع گوناگون، لازم است تا نرم‌افزارهای تحت وب و پایگاه‌های داده از طریق یک درگاه رابط مشترک^[۲۲۸] یکپارچه گردند. امروزه سیستم‌های اطلاعاتی سفر سعی بر یکپارچه‌سازی وب با سیستم‌های داخلی مانند سیستم‌های مدیریت ارتباط با مشتری و سیستم‌های برنامه‌ریزی منابع سازمانی دارند. سیستم‌های اطلاعات گردشگری میتنی بر وب سازمان ملی گردشگری کره که وب را با سیستم‌های پایگاه داده تور یکپارچه می‌سازد، نمونه این مدل به شمار می‌رود (جوو، ۲۰۰۲). ‌
مدل‌های کسب‌وکار یکپارچه شده با سیستم‌های داخلی به کسب‌وکارهای گردشگری اجازه می‌دهند تا به کارایی (کاهش هزینه‌ها)، پاسخ‌گویی سریع و افزایش فروش دست یابند. این مدل توسط بسیاری از خطوط هوایی و هتل‌‌‌ها استفاده می‌شود (جوو، ۲۰۰۲).
۱۷-۶-۲- مدل سیستم‌های همکاری غیر یکپارچه با سیستم‌های داخلی کسب‌وکار
از دیدگاه گردشگران، یک بازار گردشگری ایده‌آل، سیستمی است که امکان انجام تمامی فعالیت‌‌های مرتبط با سفر را به صورت یکجا^[۲۲۹] و با بازدید تنها یک وب‌سایت فراهم می‌آورد. ایجاد سیستم‌های همکاری غیر یکپارچه با سیستم‌های داخلی کسب‌وکار^[۲۳۰] نیازمند همکاری استراتژیک و یا وجود روابط همکاری میان بازیگران بازار گردشگری است. این نوع مدل کسب‌وکار به جای رقابت، مبتنی بر شراکت و یا همکاری برای کسب سود دو جانبه برای شرکت‌کنندگان در آن است (جوو، ۲۰۰۲).
اولین گام برای دست‌یابی به هدف این مدل، استفاده از سیستم‌های توزیع جهانی^[۲۳۱] است که تکامل یافته‌ی سیستم‌های ذخیره‌جا رایانه‌ای^[۲۳۲] می‌‌باشند. سیستم‌های توزیع جهانی، اطلاعات را از خطوط هوایی بسیاری جمع‌ آوری می‌کنند و به آژانس‌های مسافرتی و مسافران اجازه می‌دهند تا به ذخیره‌جا در یک بازار یگانه بپردازند. با این وجود، سطح یکپارچگی بین سیستم‌‌های داخلی بازیگران شرکت‌کننده در این سیستم توزیع کم است؛ چراکه سیستم‌های داخلی آن‌ ها همچون پایگاه‌های مشتری و سیستم‌های مدیریت درآمد هتل‌‌ها و آژانس‌ها با سیستم ذخیره‌جا وب یکپارچه نیست. مدل‌های سیستم همکاری غیر یکپارچه با سیستم‌های داخلی کسب‌وکار، تنها بخشی از فرایند تبادل را یکپارچه و خودکار می‌کنند. به عنوان مثال، تراوِلُ سیتی^[۲۳۳]و اِکسپِدیا^[۲۳۴]با محدودیت‌هایی در یکپارچه‌سازی فرایندهای تبادل تأمین‌کنندگان از قبیل هتل‌ها، موسسات اتومبیل کرایه و مناطق گردشگری درون یک مقصد مواجه هستند (جوو، ۲۰۰۲).
اگرچه بازدیدکنندگان می‌توانند در وب سایت‌هایی از این نوع که یک آژانس‌های مسافرتی مجازی به شمار می‌رود در مورد هتل‌ها، خطوط هوایی، موسسات اتومبیل کرایه، رستوران‌ها و. . . اطلاعات کسب کرده و به ذخیره‌جا بپردازند، اما تأمین‌کنندگان همچنان با دشواری‌هایی در یکپارچه‌‌سازی این سیستم با سیستم‌های پس‌خوان خود همچون پایگاه مشتری مواجه می‌گرداند (جوو، ۲۰۰۲)‌
خدمات ذخیره‌جا الکترونیکی^[۲۳۵] نمونه‌ای از این نوع بازارها است که در آن یک آژانس مسافرتی یا تور اپراتور، اطلاعاتی درباره سفرها و سایر خدمات مربوط به آن‌‌ و هم‌چنین امکان سفارش‌دهی از طریق ایمیل یا فرم‌های HTML در صفحات وب‌ سایت خود را فراهم می‌آورد. در این مدل در اغلب موارد مشتری ناچار است اطلاعات مورد نیاز خود را به شیوه‌های سنتی مانند خواندن بروشورهای سفر بیابد. در این مدل، به‌جای سفارش‌دهی الکترونیکی، مشتری تشویق می‌شود تا به روش‌های سنتی (مانند تماس با مرکز خدمات آژانس) به ثبت سفارش خود بپردازد. در مدل خدمات ذخیره‌جا الکترونیکی، حتی در زمان ذخیره یک تور با بهره گرفتن از ایمیل، مشتری مجبور است برای تکمیل ذخیره‌جا خود منتظر تماس از سوی پرسنل شرکت بماند (جاروِلا، لُیکانِن، تینیلا و توناینِن^[۲۳۶]، ۱۹۹۹).
۱۸-۶-۲- مدل بازار الکترونیکی یکپارچه گردشگری
مدل بازار الکترونیکی یکپارچه گردشگری^[۲۳۷] که دارای سطح بالایی از یکپارچگی و همکاری است، می‌تواند دامنه وسیعی از نیازها و خواسته‌های مشتریان را با ارائه خدمات سفر به صورت یک‌جا^[۲۳۸] و با قابلیت سفارشی و شخصی‌سازی برآورده سازد (جارولا و همکاران، ۱۹۹۹). این نوع مدل که تیمرز (۱۹۹۸) آن را مدل یکپارچه کننده زنجیره ارزش^[۲۳۹] می‌نامد، نیازمند فعالیت‌های همکاری از طریق همکاری‌های استراتژیک و یا ارتباطات همکاری میان بازیگران درون صنعت و خارج از صنعت می‌باشد. این مدل کسب‌وکار، بازیگران سایر صنایع همچون تسهیلات مالی و بیمه را شامل می‌گردد و به تمامی بازیگران مشارکت‌کننده در آن، این امکان را می‌دهد تا سیستم‌های داخلی خود را با این سیستم وب یکپارچه سازند. مدل بازار الکترونیکی یکپارچه به مسافران بالقوه این امکان را می‌دهد که از هرجایی در جهان به اطلاعات درباره مقاصد، حمل‌ونقل، برنامه تورها، اقامتگاه‌ها و رزرو و خرید آن‌ ها دسترسی داشته و خدمات مسافرتی شخصی‌سازی شده دریافت کنند. این سیستم هم‌چنین به بازیگران صنعت امکان می‌دهد که اطلاعات و تراکنش‌های خود را به بهترین شکل مدیریت کرده و به اشتراک‌گذاری دانش بین یکدیگر بپردازند (جوو، ۲۰۰۲).
وب‌سایت‌های گردشگری که مجموعه کاملی از پایگاه داده مقاصد، پایگاه داده هتل‌ها و پایگاه داده اطلاعات گردشگران را ارائه می‌‌دهند، از مدل یکپارچه کننده زنجیره عرضه بهره می‌برند (ژانگ^[۲۴۰]، ۲۰۰۹). بازیگران یک بازار الکترونیکی یکپارچه (بازار اینترنتی به زعم آلفورد) با ارائه اطلاعات مرتبط و با کیفیت درکنار یکدیگر نقش یک ابَر واسطه اطلاعاتی را ایفا می‌نمایند. از جمله این بازارها در صنعت سفر و گردشگری می‌توان به اِرُاِسپَن^[۲۴۱] اشاره کرد که یک بازار اینترنتی کسب‌وکار – با – کسب‌وکار برای خرید و فروش محصولات و خدمات مورد نیاز خطوط هوایی، تولیدکنندگان هواپیما و تأمین کنندگان قطعات آن‌ ها و هم‌چنین ارائه دهندگان خدمات فراهم می‌آورد. اِرُاِسپَن برآن است تا با ارائه امکاناتی مانند امکان مشاهده فهرست موجود‌ی انبار و کاتالوگ‌ها به صورت برخط، امکان مشاهده مستندات قابل پیگیری مرتبط با قطعات یدکی، ارائه امکان استفاده از سیستم داخلی برنامه‌ریزی منابع بنگاه جهت تکمیل تبادلات به صورت آنی، به خریداران و فروشندگان، امکان درخواست یا پیشنهاد یک محصول یا مجموعه‌ای از محصولات از گروهی از تأمین‌کنندگان تعیین شده توسط مشتری، امکان خرید کالاها و خدمات به صورت مزایده معکوس و یا در قالب مذاکره، خود را به یک ابَر واسطه اطلاعاتی تبدیل نماید. آنچه اِرُاِسپَن در قالب منفعت به اعضای خود ارائه می‌کند عبارتند از: کاهش هزینه‌های تأمین، قیمت‌های پایین‌تر، فرایندهای کارامدتر، دسترسی بهتر به فروشندگان و کاهش هزینه‌های انبارداری (آلفورد، ۲۰۰۰).
جوو منابع درآمد این مدل را به دو دسته درآمدهای مستقیم شامل فروش مستقیم محصولات و خدمات، دریافت هزینه کمیسیون، تبلیغات، عضویت، مشاوره، تسهیم درآمد^[۲۴۲]؛ و در آمدهای غیر مستقیم شامل تجربه و وفاداری مشتری و تصویر نام تجاری^[۲۴۳]، ایجاد اعتماد در ارتباطات با مشتریان و شرکا (جوو، ۲۰۰۲).
۱۹-۶-۲ مدل بازار الکترونیک طرف سوم
مدل بازار الکترونیک طرف سوم^[۲۴۴] (بازارگاه^[۲۴۵]/ مرکز مبادله^[۲۴۶]/ مرکز فعالیت کسب‌وکار - با- کسب‌وکار به تعبیر لادِن و تراوِر^[۲۴۷] و بازار آنی به تعبیر آیزنمن)، با ایجاد یک بازار، تبادلات بین بنگاه‌‌ها را تسهیل می‌بخشد (آفوا و تسی، ۲۰۰۳). تیمرز این مدل را برای شرکت‌هایی مناسب می‌داند که می‌خواهند توزیع اینترنتی خود را به یک طرف سوم واگذار نمایند (تیمرز، ۱۹۹۸). در این بازارها، طرف سومی وجود دارد که ارائه کننده مکانی برای کاتالوگ‌های الکترونیکی تأمین‌کننده به‌صورت آنی بوده و در ضمن جستجوی آن را نیز فراهم می‌کند. علاوه بر این موارد، طرف سوم در بازارها، ارائه کننده خدمات سفارش‌گیری و پرداخت‌ها در یک محیط امن برای خرید نیز می‌باشد (حنفی‌زاده و رضائی, ۱۳۸۶). درآمد این مدل می‌تواند از هزینه عضویت، هزینه خدمات، هزینه تبادلات و یا درصدی از ارزش تبادلات تأمین شود (تیمرز، ۱۹۹۸).
سیستم‌های توزیع جهانی، نمونه این مدل در صنعت گردشگری به ‌شمار می‌روند (ژانگ، ۲۰۰۹). از اواسط دهه ۱۹۸۰، سیستم‌های ذخیره‌جا رایانه‌ای^[۲۴۸] خطوط هوایی با توسعه تدریجی نواحی جغرافیایی تحت پوشش خود و یکپارچگی افقی با سایر خطوط هوایی و هم‌چنین یکپارچگی عمودی با تمامی خدمات‌دهندگان صنعت گردشگری مانند اقامتگاه‌ها، موسسات اتومبیل کرایه، صدور بلیط قطارها و خطوط دریایی، سرگرمی‌ها وسایر تأمین‌کنندگان به سیستم‌های توزیع جهانی تبدیل شدند. در حقیقت سیتم‌های توزیع جهانی از سیستم‌های ذخیره‌جای رایانه‌ای به سوپر مارکت‌های گردشگری تکامل یافتند. سابر^[۲۴۹]، گالیله^[۲۵۰]، آمادِئوس^[۲۵۱] و وُرلداِسپَن^[۲۵۲] در حال حاضر قوی‌ترین سیستم‌های توزیع جهانی موجود هستند (بوهالیس و جون، ۲۰۱۱). سیستم‌های توزیع جهانی، اطلاعات را از خطوط هوایی بسیار زیادی جمع‌ آوری کرده و به آژانس‌های مسافرتی و مسافران اجازه می‌دهند تا به رزرو سفارش خدمات در یک بازار یگانه^[۲۵۳] بپردازند (جو، ۲۰۰۲).
۲۰-۶-۲ مدل خدمات دهی به زنجیره تأمین
در مدل خدمات‌‌دهی به زنجیره تأمین^[۲۵۴] که آفوا و تسی آن را مدل واسطه تبادل می‌نامند، یک طرف سوم به فروشنده و خریدار به انجام تبادلات کمک می‌کند (آفوا، ۲۰۰۳). بنگاه‌هایی که از این مدل استفاده می‌کنند بر فعالیت خاصی از زنجیره تأمین مانند پرداخت الکترونیکی و یا مدیریت جریان کالا^[۲۵۵] تمرکز می‌کنند تا بتوانند آن را به مزیت رقابتی خود تبدیل کنند. بانک‌ها و شرکت‌های پستی از جمله بنگاه‌هایی هستند که از این مدل استفاده می‌کنند. دریافت مبلغی معین یا درصدی از خرید برای ارائه خدمت، منابع درآمدی این مدل به شمار می‌روند (تیمرز، ۱۹۹۸).
۲۱-۶-۲-مدل سکوهای همکاری
سکوهای همکاری^[۲۵۶]، مجموعه‌ای از ابزارها و محیطی اطلاعاتی را برای همکاری بین بنگاه‌های گوناگون فراهم می‌آورد. تمرکز این مدل می‌تواند بر موضوعاتی چون طراحی و مهندسی مشارکتی و یا ارائه خدمات پشتیبانی پروژه با بهره گرفتن از تیم‌های مشاور مجازی قرار گیرد. درآمد در این مدل می‌تواند از طریق حق عضویت، پرداخت به ازای هربار استفاده از ابزارها و اطلاعات و یا فروش ابزارهای تخصصی مانند ابزارهای مدیریت اسناد و یا ابزارهای مدیریت جریان کار تأمین گردد (تیمرز، ۱۹۹۸؛ آفوا و تسی، ۲۰۰۳).
۷-۲- پیشینه تحقیق
همان‌گونه که در جدول ۴ نشان داده شد، صاحب‌نظران حوزه مدل‌های کسب‌و‌کار الکترونیکی تاکنون مدل‌های کسب‌وکار الکترونیکی را با رویکردهای متفاوتی هم‌چون تعریف، طبقه‌بندی، برشمردن اجزا، الگوی تصویری، مدل‌سازی جزءشناسانه، روش‌های تغییر و سنجه‌های ارزیابی مورد مطالعه و تشریح قرار داده‌اند.
۱-۷-۲- مطالعات داخلی
اگرچه مطالعه‌ی مدل‌های کسب‌وکار الکترونیکی در مطالعات داخلی نیز در حوزه‌هایی چون انتخاب مدل کسب‌وکار الکترونیکی مناسب (محمدیان، ۱۳۸۴؛ حنفی زاده و شفیعی نیک‌آبادی، ۲۰۱۱) و تغییر مدل و کسب‌وکار (حاجی حیدری، ۱۳۸۹) انجام پذیرفته است اما نمونه قابل ذکری از این قبیل مطالعات در ارتباط با صنعت گردشگری وجود ندارد.
۲-۷-۲- مطالعات خارجی
مطالعات خارجی انجام شده در زمینه مدل‌های کسب‌وکار الکترونیکی در صنعت گردشگری، اغلب به معرفی مدل‌های کسب‌وکار الکترونیکی در صنعت گردشگری بسنده کرده و هیچ‌یک رویکردی جزءشناسانه را در بررسی‌های خود دنبال نکرده‌اند. در جدول زیر خلاصه‌ای از تحقیقات خارجی مرتبط با موضوع، ارائه شده است.
جدول ۴. خلاصه ای از تحقیقات خارجی انجام شده درباره موضوع